Lua

Over Lua

Lua, wat "twee" of "breken" betekent in het Hawaïaans, is een oude vechtkunst diep geworteld in de Hawaïaanse cultuur en geschiedenis. Oorspronkelijk ontwikkeld door de Koa, een elite groep krijgers, werd Lua exclusief onderwezen aan de adel en professionele krijgers verbonden aan de koninklijke families. De kunst omvat een breed scala aan technieken, waaronder botbrekende grepen, gewrichtsmanipulatie, worpen, drukpunttechnieken, stoten en het gebruik van traditionele wapens zoals de leiomano (haaientandwapen) en de pāhoa (dolk). Krijgers smeerden zich in met kokosolie en verwijderden al hun lichaamshaar om te voorkomen dat ze in gevechten gegrepen konden worden; de term "ōʻlohe" (meester) betekent letterlijk "haarloos". Na de unificatie van de Hawaïaanse eilanden door Kamehameha de Grote in 1810, werd de praktijk van Lua beperkt tot de koninklijke wacht en was het anderen verboden om het te leren, zoals aangeduid door het woord "kapu" (verboden) in de oude naam. In de moderne tijd werd Lua nieuw leven ingeblazen dankzij beoefenaars zoals Charles Kenn, Richard Paglinawan, Moses Kalauokalani en Solomon Kaihewalu, die begonnen met het openbaar onderwijzen van de kunst in de jaren 1960 en 1970. Hun inspanningen hebben geholpen om Lua te behouden als een levend onderdeel van de Hawaïaanse cultuur. Training in Lua omvat unieke methoden zoals het vangen van speren, trainen in de branding en het ontwikkelen van "mana" of levensenergie, vergelijkbaar met "qi" in Chinese vechtkunsten. De moderne vorm van Lua is aangepast aan de hedendaagse tijd, maar behoudt de traditionele geest en nadruk op zowel fysieke als spirituele ontwikkeling. Opleiding omvat ook strategisch denken, open oceaan oorlogsvoering en het gebruik van moderne wapens, inclusief vuurwapens geïntroduceerd door Europeanen.